De betovering van Zeeland
Elke keer dat ik naar Zeeland rij, voelt het alsof ik even uit de drukte van het dagelijks leven stap. Het landschap opent zich zoals alleen Zeeland dat kan: weids en vrij, met het water altijd dichtbij. Aan de horizon spelen lucht en zee samen een eindeloos spel, terwijl de wind zacht of juist krachtig door mijn haren gaat.
Voor mij is fotograferen absoluut geen werk, maar pure beleving. Het blijft mijn hobby. Ik probeer niet alleen een beeld vast te leggen, maar ook het gevoel van dat moment. De leegte van een verlaten strand bij zonsopkomst. De kleurenexplosie wanneer de zon langzaam in de Westerschelde zakt. Het is alsof ik schilder, maar mijn penseel is mijn camera en mijn verf is het licht.
Het ritme van water en lucht
Zeeland verrast me altijd. Er zijn dagen dat de zee kalm is, als een spiegel, en andere dagen waarop ze haar ruige kant laat zien. De getijden bepalen het verhaal van de kust en dat merk je in elke foto. Soms verdwijnt de zandbank langzaam onder opkomend water, soms wordt een rij paalhoofden plotseling overspoeld door schuimkoppen.
Luchtpartijen zijn minstens zo belangrijk voor mijn hobby. In Zeeland lijkt de hemel groter, lichter en vrijer, met wolken die schilderachtig overdrijven. Juist die luchten vormen een magische achtergrond en geven foto’s hun ziel.
Meer dan alleen foto’s
Fotograferen in Zeeland betekent voor mij ook even stilstaan. Letterlijk. Om te luisteren naar het ruisen van de zee, het getjirp van vogels in de duinen en het zachte gekabbel in een haventje. Die momenten van rust en verbondenheid met de natuur geven mijn landschapsfoto’s hun warmte.
En misschien is dat wel de reden waarom mensen mijn beelden herkennen: omdat ze niet alleen een landschap zien, maar ook het gevoel dat ik had toen ik daar stond.