Soms zijn we zo druk dat we allemaal weleens iets uit het oog verliest. We hebben het vaak zelfs niet in de gaten. Uit het oog, uit het hart. Zo druk hebben we het dan. Gezin, werk, kerk, verenigingen, sport, uitjes en niet te vergeten vakanties. Een week rond plannen voor en met een gezinsagenda is al een sport op zich. Toch?
Op al deze plekken leer je gelukkig ook mensen kennen. Je ziet de meeste hiervan zelfs regelmatig. Je kan deze groep misschien het beste wel omschrijven als jouw vrienden… Fijn! Houd dit vooral vast. Want je leeft niet alleen voor je zelf, maar ook samen met de mensen om je heen ?
Maar wat als dit opeens niet meer gaat? Zoals bijvoorbeeld in mijn geval. Het lichaam wil niet meer… Diabetes en complicaties zijn geen goed team wat dat betreft… Alles wordt minder… Langzaam vallen, soms letterlijk, er dingen weg. De contacten verwateren. Een situatie die je niet zelf in de hand heb, maar het glijdt wel langzaam door je vingers. Uit het oog, hoe jammer het ook, is vaak ook uit het hart. Pijnlijk!
Doen deze mensen dit bewust? Nee, zeker niet! Want door drukte hebben de meeste hiervan het zelfs niet in de gaten. Daarnaast lijkt het wel iets Nederlands. Wij zijn een druk volkje. Stil zitten mogen en kunnen we niet… Of dit ook goed iets is? Geen idee…
Doet het verwateren van contacten pijn? Zeker. Zelfs meer dan ik je ooit kan zeggen. En ja, ik spreek uit ervaring. Ontmoetingen met elkaar moet van twee kanten komen. Het heeft namelijk geen zin als één iemand er aan moet zitten trekken. Ook al doe je dit in het begin wel, maar door frustraties hou je hier een keer mee op. Het voelt soms enorm machteloos…
Maar als je alleen staat, Is dit dan negatief? Zeker niet. Want het maakt je ook nederig en klein. Je leert nieuwe elementen in het leven. Je leert jezelf (letterlijk) over een drempel heen te zetten. Zeker als er dingen in en om je huis moeten gebeuren. Dingen die je graag zelf zou willen doen, maar nu niet meer kan… Om hulp vragen is dan het moeilijkste wat er is. Je moet dan toegeven dat je zelf iets niet meer kan. Wie doet dit nu graag?
Maar als je dan het uiteindelijk doet blijken er ook nog veel dingen mogelijk te zijn. Ja, (van)uit het hart. Mensen die hun vrije tijd opofferen om je helpen met een rollator vriendelijke tuin. Een werkgever die mee denkt met thuiswerken en flexibel is met het vele ziekenhuis bezoeken. En geloof me, dit klinkt vanzelf sprekender dan het is. Ik ken namelijk ook de andere kant van de medaille. Onze economie draait om geld en winst maken. Niet om de mensen. Dus bij grote(r wordende) bedrijven verdwijnt het medeleven. Het winst belang draait dan boven alles en iedereen uit.
Maar wat ben ik ontzettend dankbaar dat er toch ook nog mensen zijn die je vrijwillig komen helpen. Soms zelfs onverwachts…. Hulp bieden vanuit het hart.
Tot slot daarom deze ene (belangrijke) vraag. Welke collega, welke vriend heeft jouw arm om zich heen nodig?
