Even achterom kijken… Waar het ooit begon… Mijn verhaal… Terwijl ik dit schrijf is het zo’n 14 jaar geleden dat ik de diagnose Diabetes type 1 heb gekregen. Het kwam, net zoals altijd, op een heel ongelukkig moment. Een week later zouden we de sleutel krijgen van ons huis. Een paar maanden later zouden wij trouwen. En dan zit je daar, op de spoed in het ziekenhuis. Ja, je heb diabetes. Het komt allemaal goed, zeiden ze.
Was het maar waar… Na een paar roerige maanden werd het rustig. En toen kwam de klap. Met diverse medicijnen (en 20 KG zwaarder hierdoor) en een psychiater, hobbelde ik onze eerste huwelijks jaar door. Dit was niet echt waar we van te voren over gedroomd hadden, maar het was wel de ruwe werkelijkheid. Langzaam begonnen we te begrijpen dat het niet allemaal goed zou komen…
De jaren verstreken. We deden leuke dingen. Knapte ons huis op… Maar het werd toch allemaal minder. We belanden van het één in het ander. De leuke dingen die ik graag deed, kon ik soms niet meer. Wat is er toch aan de hand? Ik wilde leven. Erop uit gaan, landschappen fotograferen, reizen en nog veel meer. Maar het lichaam wilde steeds minder.
Langzaam leerden we diverse wandelgangen binnen het ziekenhuis steeds beter te kennen. Sommige konden we na 5 jaar wel dromen. Niet alleen die van ons eigen ziekenhuis, maar ook van anderen. Overal waar we kwamen werd gezegd: Het is niets ernstigs, kom vanzelf wel goed. Beetje rust houden, blijven bewegen. Komt goed. Maar overal waar we kwamen, ze hadden maar 10 minuten tijd voor je. Want de doctoren hadden het druk. Eigenlijk geen tijd. Soms kregen we zelfs de indruk dat we niet serieus werden genomen. We besloten het daarom maar over een andere boeg te gooien. Het pad van diverse klinieken….
Eenmaal in een kliniek beland kwamen we er snel achter. Er was een zenuw van linkerbeen niet meer orde. Daarnaast heeft mijn onderrug last van chronisch spit. Complicaties door mijn diabetes. De ene diabeet leeft tientallen jaren zonder enige complicatie. De ander heeft pech… Ik had en heb dus pech. Lang staan en lopen is soms zwaar vermoeiend en pijnlijk. Iets wat bij landschap fotograferen hoort. Mijn passie werd en wordt als het ware afgepakt. Ooit kon ik door het fotograferen mijn diabetes een plekje geven. Even een frisse zeewind door mijn haren. Even het hoofd legen… Het wordt me ontnomen, zo voelt het. Wat ik wel kreeg is een terugkerend bezoek bij de pijn poli. Eens per drie maanden mag ik hier een dag vertoeven voor een behandeling.
Ondertussen zijn we voor mijn diabetes ook overgestapt van het ziekenhuis naar een kliniek. Een frisse nieuwe start, en nieuwe kijk op dingen. En ze hebben (meer) tijd voor me, en dat is erg prettig kan ik je vertellen 😉
Via dit blog wil ik jullie af en toe meenemen in het leven van een chronisch zieke. Hoezeer ik ook hoop op genezing van diabetes, waarschijnlijk draag ik de consequenties hiervan de rest van mijn leven mee. Naast mijn blog over mijn passie voor landschapsfotografie, wil ik ook hier meer over vertellen. Vaak wordt het niet begrepen. Het is toch maar diabetes. Je ziet er nog goed uit! je kan toch alles? Daarom wil ik mijn verhaal delen. Want goed komen doet het niet meer, wat er ook ooit gezegd is.
